Nieswoiste zapalenia jelit u psów (NZJ, IBD - Inflammatory Bowel Disease)

Autor: Marcin Nowicki
PDF | Drukuj | Poleć
Nieswoiste zapalenia jelit u psów (NZJ, IBD - Inflammatory Bowel Disease)

Nieswoiste zapalenia jelit u psów (NZJ, IBD - Inflammatory Bowel Disease) jest to grupa chronicznych enteropatii, charakteryzujących się długotrwałymi lub nawracającymi objawami ze strony przewodu pokarmowego o niewyjaśnionej przyczynie, powiązana ze zmianami histopatologicznymi na terenie błony śluzowej jelit cienkich oraz grubych, w postaci nacieków komórkowych błony śluzowej jelita w okolicy blaszki właściwej. Klasyfikacja NZJ uzależniona jest od dominującego typu komórek zapalnych występujących w blaszce właściwej (lamina propria) błony śluzowej jelit. Najczęściej spotykanymi formami tego schorzenia są: limfocytarno - plazmocytarne zapalenie jelit cienkich (LPE), limfocytarno - plazmocytarne zapalenie jelit cienkich i okrężnicy, limfocytarno - plazmocytarne zapalenie okrężnicy (LPC) oraz eozynofilne zapalenie żołądka, jelit cienkich i okrężnicy (EGE). Stan zapalny może obejmować obszar jelit od dwunastnicy do jelita grubego, choć u psów zmiany zapalne znacznie częściej, bo aż w 75% przypadków, lokalizują się w przednim odcinku jelita cienkiego.

Etiologia nieswoistych zapaleń jelit (NZJ) u psów nie jest w pełni poznana. Wśród najczęściej wymienianych czynników warunkujących przewlekłą zapalną chorobę jelit u psów należy wymienić: czynniki bakteryjne, środowiskowe, predyspozycje genetyczne niektórych ras, alergeny i uboczne działanie niektórych leków. Przeprowadzone badania skłaniają do stwierdzenia, że zasadniczą rolę w patogenezie tego schorzenia u małych zwierząt odgrywa przełamanie stanu tolerancji immunologicznej na antygeny przenikające ze światła jelita (bakterie i składniki diety).

            Nieustalona etiopatogeneza NZJ przysparza lekarzom klinicystom dużo trudności diagnostycznych. Rozpoznawanie jest procesem pracochłonnym i żmudnym, wymaga zastosowania wielu badań dodatkowych, w tym nowoczesnych technik laboratoryjnych i obrazowania. Zgodnie z wytycznymi sekcji gastroenterologicznej World Small Animal Veterinary Association - WSAVA, diagnostykę powinno się stawiać w oparciu o takie elementy, jak:

·         wykluczenie znanych przyczyn przewlekłego zapalenia jelit,

·         badanie endoskopowe żołądka i jelit z pobraniem bioptatów błony śluzowej,

·         oznaczenie wybranych wskaźników laboratoryjnych (wskaźniki procesu zapalnego, statusu immunologicznego i parametrów ogólnego profilu zdrowotnego).

Brak charakterystycznych objawów klinicznych oraz niewielka przydatność badań laboratoryjnych czynią endoskopię najlepszą metodą diagnostyczną w rozpoznawaniu stanów zapalnych jelit u psów. Badanie endoskopowe pozwala na ocenę makroskopową poszczególnych odcinków przewodu pokarmowego oraz pobranie materiału biopsyjnego z błony śluzowej żołądka i jelit (dwunastnica, jelito czcze, okrężnica). Pobranie za pomocą endoskopu bioptatów z błony śluzowej jelita do oceny histopatologicznej umożliwia określenie stopnia zaawansowania procesu zapalnego oraz ocenę skuteczności zastosowanego leczenia. Śródoperacyjne metody pobrania bioptatów do badań wymagają żmudnych i kosztownych procedur, nie zawsze przyczyniając się do pewnego rozpoznania. W porównaniu do endoskopii, laparotomia, pomimo możliwości pobrania całego fragmentu ściany żołądka czy jelita, jest bardzo inwazyjną metodą, gdyż poddaje pacjenta pełnej procedurze zabiegu na jamie brzusznej.      

Video

Zapalenie dwunastnicy
Zapalenie dwunastnicy

Twój komentarz

Nie jesteś zalogowany. Zaloguj się lub dodaj komentarz bez logowania:

:
:
:
: